ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΡΥΖΑΚΗΣ
Ήταν ένας από τους κορυφαίους Έλληνες ζωγράφους του 19ου αιώνα και ο θεμελιωτής της «Σχολής του Μονάχου». Γεννημένος στη Θήβα το 1814, επτά χρόνια πριν από την κήρυξη της Επανάστασης του 1821, ο Θεόδωρος Βρυζάκης έζησε τα σκληρά χρόνια του απελευθερωτικού αγώνα μέχρι την ίδρυση του ελεύθερου ελληνικού κράτους. Μάλιστα ο πατέρας του, Πέτρος Βρυζάκης, απαγχονίστηκε από τους Τούρκους τον Μάιο του 1821, τον πρώτο καιρό του αγώνα. Σε ηλικία 18 ετών, το 1832, με την ενθάρρυνση ενός Γερμανού φιλόλογου, μετανάστευσε στο Μόναχο της Βαυαρίας, όπου έζησε μέχρι τον θάνατό του.
Ήταν ένας από τους κορυφαίους Έλληνες ζωγράφους του 19ου αιώνα και ο θεμελιωτής της «Σχολής του Μονάχου». Γεννημένος στη Θήβα το 1814, επτά χρόνια πριν από την κήρυξη της Επανάστασης του 1821, ο Θεόδωρος Βρυζάκης έζησε τα σκληρά χρόνια του απελευθερωτικού αγώνα μέχρι την ίδρυση του ελεύθερου ελληνικού κράτους. Μάλιστα ο πατέρας του, Πέτρος Βρυζάκης, απαγχονίστηκε από τους Τούρκους τον Μάιο του 1821, τον πρώτο καιρό του αγώνα. Σε ηλικία 18 ετών, το 1832, με την ενθάρρυνση ενός Γερμανού φιλόλογου, μετανάστευσε στο Μόναχο της Βαυαρίας, όπου έζησε μέχρι τον θάνατό του.
Βρυζάκης Θεόδωρος (1814 ή 1819 - 1878) Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ευλογεί τη σημαία της Επανάστασης, 1865 Λάδι σε μουσαμά, 164 x 126 εκ. Δωρεά Πανεπιστημίου, έργο Π 537
Σύμφωνα με τον θρύλο, η Ελληνική Επανάσταση στην Πελοπόννησο ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου 1821 όταν ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της επανάστασης στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας στα Καλάβρυτα.
Δείχνει ότι ενωμένοι οι ήρωες και η εκκλησία θα προσπαθήσουν να καταφέρουν το ακατόρθωτο, την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού και την κατάκτηση της ελευθερίας.
Πρωταγωνιστές είναι ο Μητροπολίτης Γερμανός. Τόπος Αγία Λαύρα, Καλάβρυτα. Τα χρώματα είναι ήσυχα και δημιουργούν το συναίσθημα της ασφάλειας. Αυτή η εικόνα μου δημιουργεί ανάμικτα συναισθήματα όπως χαρά και δέος και αισιοδοξία.
Βρυζάκης Θεόδωρος (1814 ή 1819 - 1878) Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ευλογεί τη σημαία της Επανάστασης, 1865 Λάδι σε μουσαμά, 164 x 126 εκ. Δωρεά Πανεπιστημίου, έργο Π 537
Σύμφωνα με τον θρύλο, η Ελληνική Επανάσταση στην Πελοπόννησο ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου 1821 όταν ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της επανάστασης στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας στα Καλάβρυτα.
Δείχνει ότι ενωμένοι οι ήρωες και η εκκλησία θα προσπαθήσουν να καταφέρουν το ακατόρθωτο, την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού και την κατάκτηση της ελευθερίας.
Πρωταγωνιστές είναι ο Μητροπολίτης Γερμανός. Τόπος Αγία Λαύρα, Καλάβρυτα. Τα χρώματα είναι ήσυχα και δημιουργούν το συναίσθημα της ασφάλειας. Αυτή η εικόνα μου δημιουργεί ανάμικτα συναισθήματα όπως χαρά και δέος και αισιοδοξία.
Η Ελλάς ευγνωμονούσα 1858, Λάδι σε μουσαμά 215Χ157, κληροδότημα Μαρίας Υψηλάντη, Αρ. Ερ. Π 3202 ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ
Πρόκειται για έργο με ιδιαίτερο συμβολισμό, αφού απεικονίζει την Ελλάδα με τη μορφή νέας στεφανωμένης γυναίκας, ενδεδυμένης αρχαιοπρεπώς, εν μέσω αγωνιστών της Επανάστασης του 1821, να έχει σπάσει τις αλυσίδες της σκλαβιάς από τα πόδια της.
Η στάση του σώματος της γυναίκας είναι με ανοιχτά χέρια. Δεν υπάρχουν πια δεσμά, είναι ελεύθερη. Οι μορφές γύρω της είναι γεμάτες δέος και σεβασμό. Ο τίτλος του πίνακα είναι συμβολικός διότι ο Βρυζάκης εκφράζοντας τα συναισθήματα της Ελλάδας και όλων των Ελλήνων, που αισθάνονται την ανάγκη να τιμήσουν όσους θυσίασαν την ζωή τους για την ελευθερία. Θα μπορούσε ο τίτλος να είναι: Η Ελλάδα ευλογεί τους ήρωές της. Τα χρώματα είναι γαλήνια και φωτεινά. Τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται είναι χαρά και συγκίνηση και αισιοδοξία.
Πρόκειται για έργο με ιδιαίτερο συμβολισμό, αφού απεικονίζει την Ελλάδα με τη μορφή νέας στεφανωμένης γυναίκας, ενδεδυμένης αρχαιοπρεπώς, εν μέσω αγωνιστών της Επανάστασης του 1821, να έχει σπάσει τις αλυσίδες της σκλαβιάς από τα πόδια της.
Η στάση του σώματος της γυναίκας είναι με ανοιχτά χέρια. Δεν υπάρχουν πια δεσμά, είναι ελεύθερη. Οι μορφές γύρω της είναι γεμάτες δέος και σεβασμό. Ο τίτλος του πίνακα είναι συμβολικός διότι ο Βρυζάκης εκφράζοντας τα συναισθήματα της Ελλάδας και όλων των Ελλήνων, που αισθάνονται την ανάγκη να τιμήσουν όσους θυσίασαν την ζωή τους για την ελευθερία. Θα μπορούσε ο τίτλος να είναι: Η Ελλάδα ευλογεί τους ήρωές της. Τα χρώματα είναι γαλήνια και φωτεινά. Τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται είναι χαρά και συγκίνηση και αισιοδοξία.
Η Έξοδος του Μεσολογγίου 1858, Λάδι σε μουσαμά 169Χ127,
Αρ. έργου Π5446
Ο πίνακας είναι ένας ύμνος στην Ελευθερία και την αυτοθυσία! Οι Μεσολογγίτες και αρκετοί Σουλιώτες εγκλωβισμένοι, σε αποκλεισμό από τους Τούρκους και τους Αιγύπτιους που είχαν τρέξει σε βοήθεια, επιχειρούν την ηρωική έξοδο στις 10/4/1826.
Ο πίνακας αποτελείται από τρία επίπεδα, στο επάνω τμήμα, το ουράνιο, στο οποίο κεντρικά εικονίζεται ο Παντοκράτορας που περιβάλλεται από ένα χρυσό νέφος με τον θρόνο του να ακουμπά πάνω στα σύννεφα. Στο ενδιάμεσο επίπεδο άγγελοι με κλάδους βαΐων και στέφανα δάφνης ετοιμάζονται να στέψουν τους ήρωες. Το κεντρικό τμήμα του πίνακα απεικονίζει μια ξύλινη γέφυρα όπου οι αγωνιστές ορμούν έξω από την πύλη του τείχους, κρατώντας τα σπαθιά τους. Ένας από αυτούς υψώνει με το αριστερό του χέρι την ελληνική σημαία με το σταυρό στο κοντάρι. Μερικοί έχουν κιόλας πληγωθεί. Ακολουθούν τα γυναικόπαιδα. Μητέρες με παιδιά έχουν πέσει κάτω από τη γέφυρα, στο χαντάκι. Κάποιοι είναι ήδη νεκροί, άλλοι χαροπαλεύουν. Οι Τούρκοι οπλισμένοι περιμένουν τους ηρωικούς αγωνιστές. Μερικοί ανεβαίνουν στα τείχη, σκαρφαλώνοντας πάνω σε μια σκάλα. Επικρατούν ταραχή, ένταση και μεγάλη δραματικότητα. Η Έξοδος του Μεσολογγίου αναφέρεται στην έξοδο που πραγματοποίησαν οι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου, όταν εξαντλήθηκαν τα τρόφιμα, οι αντοχές και τα μέσα άμυνας τους, απέναντι στα τουρκικά στρατεύματα. Το γεγονός συνέβη την νύχτα μεταξύ 10ης και 11ης Απριλίου 1826, κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821. Ο ζωγράφος απεικόνισε τη σκηνή με ακρίβεια και επιμέλεια, προσέχοντας κάθε λεπτομέρεια. Η σκηνή είναι δραματική από την μια οι Μεσολογγίτες λουσμένοι στο φως και από την άλλη οι τούρκοι μες στο σκοτάδι της παλέτας του Βρυζάκη σκορπίζουν τον θάνατο και το φόβο. Τα χρώματα που έχει επιλέξει ο ζωγράφος στο πάνω μέρος του πίνακα είναι ανοιχτά διότι κατεβαίνει ο θεός με τους αγγέλους του και για αυτό έχει τόσο φως, ο Θεός ευλογεί τον αγώνα των Ελλήνων ενώ τα χρώματα χαμηλά είναι σκούρα επειδή ο πόλεμος δεν είναι καλός. Επικρατεί μια καφετιά και χρυσή τονικότητα, με κύρια χρώματα το μαύρο, το λευκό και το κόκκινο. Τα χρώματα που βάζει ο ζωγράφος τα επιλέγει όχι μόνο για να είναι όμορφη η εικόνα αλλά και για να μας δημιουργήσει συναισθήματα. Τα συναισθήματα που δημιουργούν είναι εντυπωσιασμός για τα χρώματα και λύπη και θυμό για τον πόλεμο όπου σκοτώνονται άνθρωποι. Επίσης νιώθουμε θαυμασμό απέναντι στους πολεμιστές.
Αρ. έργου Π5446
Ο πίνακας είναι ένας ύμνος στην Ελευθερία και την αυτοθυσία! Οι Μεσολογγίτες και αρκετοί Σουλιώτες εγκλωβισμένοι, σε αποκλεισμό από τους Τούρκους και τους Αιγύπτιους που είχαν τρέξει σε βοήθεια, επιχειρούν την ηρωική έξοδο στις 10/4/1826.
Ο πίνακας αποτελείται από τρία επίπεδα, στο επάνω τμήμα, το ουράνιο, στο οποίο κεντρικά εικονίζεται ο Παντοκράτορας που περιβάλλεται από ένα χρυσό νέφος με τον θρόνο του να ακουμπά πάνω στα σύννεφα. Στο ενδιάμεσο επίπεδο άγγελοι με κλάδους βαΐων και στέφανα δάφνης ετοιμάζονται να στέψουν τους ήρωες. Το κεντρικό τμήμα του πίνακα απεικονίζει μια ξύλινη γέφυρα όπου οι αγωνιστές ορμούν έξω από την πύλη του τείχους, κρατώντας τα σπαθιά τους. Ένας από αυτούς υψώνει με το αριστερό του χέρι την ελληνική σημαία με το σταυρό στο κοντάρι. Μερικοί έχουν κιόλας πληγωθεί. Ακολουθούν τα γυναικόπαιδα. Μητέρες με παιδιά έχουν πέσει κάτω από τη γέφυρα, στο χαντάκι. Κάποιοι είναι ήδη νεκροί, άλλοι χαροπαλεύουν. Οι Τούρκοι οπλισμένοι περιμένουν τους ηρωικούς αγωνιστές. Μερικοί ανεβαίνουν στα τείχη, σκαρφαλώνοντας πάνω σε μια σκάλα. Επικρατούν ταραχή, ένταση και μεγάλη δραματικότητα. Η Έξοδος του Μεσολογγίου αναφέρεται στην έξοδο που πραγματοποίησαν οι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου, όταν εξαντλήθηκαν τα τρόφιμα, οι αντοχές και τα μέσα άμυνας τους, απέναντι στα τουρκικά στρατεύματα. Το γεγονός συνέβη την νύχτα μεταξύ 10ης και 11ης Απριλίου 1826, κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821. Ο ζωγράφος απεικόνισε τη σκηνή με ακρίβεια και επιμέλεια, προσέχοντας κάθε λεπτομέρεια. Η σκηνή είναι δραματική από την μια οι Μεσολογγίτες λουσμένοι στο φως και από την άλλη οι τούρκοι μες στο σκοτάδι της παλέτας του Βρυζάκη σκορπίζουν τον θάνατο και το φόβο. Τα χρώματα που έχει επιλέξει ο ζωγράφος στο πάνω μέρος του πίνακα είναι ανοιχτά διότι κατεβαίνει ο θεός με τους αγγέλους του και για αυτό έχει τόσο φως, ο Θεός ευλογεί τον αγώνα των Ελλήνων ενώ τα χρώματα χαμηλά είναι σκούρα επειδή ο πόλεμος δεν είναι καλός. Επικρατεί μια καφετιά και χρυσή τονικότητα, με κύρια χρώματα το μαύρο, το λευκό και το κόκκινο. Τα χρώματα που βάζει ο ζωγράφος τα επιλέγει όχι μόνο για να είναι όμορφη η εικόνα αλλά και για να μας δημιουργήσει συναισθήματα. Τα συναισθήματα που δημιουργούν είναι εντυπωσιασμός για τα χρώματα και λύπη και θυμό για τον πόλεμο όπου σκοτώνονται άνθρωποι. Επίσης νιώθουμε θαυμασμό απέναντι στους πολεμιστές.
Το ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου, συγκίνησε όχι μόνο όλον τον Ελληνικό και Χριστιανικό κόσμο, αλλά κατάφερε να δημιουργήσει παράλληλα ένα κίνημα φιλελληνισμού, μαζί με το Μεσολόγγι και την Χίο. Στον Κρητικό Αγώνα υποστήριξαν σπουδαίες προσωπικότητες όπως ο Βίκτωρ Ουγκώ και πολλοί επίσης πήραν μέρος σε αυτόν ως εθελοντές. Η Κρητική επανάσταση ναυάγησε το 1869, όμως οι Κρητικές ψυχές δεν καθυποτάχθηκαν ποτέ.
Στον πίνακα Η Μονή Αρκαδίου. Ο Θ. Βρυζάκης χρησιμοποιεί χρώματα "σέπια" για να δοθεί η αίσθηση του γήινου και ταυτόχρονα του απόκοσμου, έτσι όπως εξελίχθηκε η συγκλονιστική πράξη του ολοκαυτώματος. Σε πρώτο πλάνο αναπαρίσταται ο Ηγούμενος Γαβριήλ ο οποίος στο αριστερό του χέρι και έχοντας το δεξί σε ανάταση, φαίνεται σα να ευλογεί με τον Τίμιο Σταυρό. Σε δεύτερο πλάνο βλέπουμε τους υπερασπιστές της Μονής, αποφασισμένους να μην υποταχθούν, αλλά να παραδώσουν το πνεύμα τους ελεύθερο στον Δημιουργό!
Στον πίνακα Η Μονή Αρκαδίου. Ο Θ. Βρυζάκης χρησιμοποιεί χρώματα "σέπια" για να δοθεί η αίσθηση του γήινου και ταυτόχρονα του απόκοσμου, έτσι όπως εξελίχθηκε η συγκλονιστική πράξη του ολοκαυτώματος. Σε πρώτο πλάνο αναπαρίσταται ο Ηγούμενος Γαβριήλ ο οποίος στο αριστερό του χέρι και έχοντας το δεξί σε ανάταση, φαίνεται σα να ευλογεί με τον Τίμιο Σταυρό. Σε δεύτερο πλάνο βλέπουμε τους υπερασπιστές της Μονής, αποφασισμένους να μην υποταχθούν, αλλά να παραδώσουν το πνεύμα τους ελεύθερο στον Δημιουργό!